Rozdział 2: Czy wiesz czym jest strach? Czy wiesz, jak rodzą się łzy? Jesteś przerażony? Masz gacie pełne stachu? Nie? Łżesz jak na spowiedzi!

Wspomnienia o mojej młodszej siostrze znowu powróciły, wypełniając moja głowę niemiłymi obrazami z podwójną siłą. Pomimo, że byłem bezuczuciowym potworem, to tak bardzo tęskniłem za Angel... Za jej szerokim i zawsze szczerym uśmiechem, za maleńką dziewczynką którą najzwyczajniej w świecie zabito i zjedzono... Tak, pieprzeni psychole, którzy wtargnęli do naszego domu zabijając na naszych oczach rodziców, zabili też i Angel, zjedli ją i nakarmili mnie jej zmielonym ciałem czego byłem całkowicie nieświadomy... Dowiedziałem się o tym w wieku lat osiemnastu i tamten dzień pozbawił mnie całkowicie człowieczeństwa, którego wcześniej krztą się we mnie tliła. Pomściłem ją. Zabiłem tych skurwieli. Oczywiście nie przywróciło to życia Angel, ale dzięki temu poczułem ulgę. W dniu, w którym dowiedziałem się, że po przetrzymywaniu mnie w piwnicy i głodzeniu zjadłem własną siostrę... Przysięgłem jej i sobie, że pomszczę ją własnoręcznie odbierając życie jej oprawcom. Słowa dotrzymałem. Jednak musiałem teraz uciekać. Moje czyny sprawiły, że zostałem zmuszony do opuszczenia mojej ciotki, hrabiny Walker, która była również moją kochanką. Chore? Możliwe. Jednak miałem to głęboko w dupie. Nigdy nie obchodziło mnie zdanie innych. Moja ciotka jest przekonana, że nie żyję. Może takie rozwiązanie było dla niej najlepsze... Zdaję sobie sprawę, że swoim odejściem zadałem jej cios, jednak musiałem to zrobić ponieważ uciekałem przed pierdolonymi psami. W tym momencie przed moimi oczami pojawiła się wizja mojego pierwszego zabójstwa. Zamordowałem rzeźnika łowiącego ryby. Zrobiłem to dla niej - mojej ciotki. Mógł skurwiel jej nie obrażać to żyłby dalej.
(...)
Wybrałem się na spacer po lesie, który miał mnie odprężyć. Kto normalny spaceruje o tej porze? No właśnie, a kto powiedział że ja jestem normalny? Psychopatycznego mordercy nie można nazwać człowiekiem normalnym. I pomyśleć, że stałem się taki tylko przez żądzę zemsty, którą obiecałem mojej zamordowanej siostrze. Byłem taki mały kiedy myślałem, że tylko ją zabili jednak już wtedy doskonale widziałem swoją przyszłość. Wiedziałem, że na pewno zamorduję jej oprawców. Nie wiedziałem jednak jednego... Tego, że przeciągnie się to do tego stopnia iż będę mordował niewinnych ludzi, którzy nigdy nic mi nie zrobili. Jeśli chodzi o morderstwa, to ostatnio moim celem stały się kobiety... Kocham patrzeć jak cierpią, jak krzyczą i błagają o litość, jak krew spływa po ich gładkiej skórze, jak wykrzywiają z bólu swe urocze, anielskie twarzyczki... Są one takimi kruchymi istotami... Ich śmierć była i jest rajem dla oczu takiego człowieka jak ja. Spacerując teraz po ciemnym lesie, który oświetlał tylko blask księżyca, usłyszałem nagle dźwięk łamanej gałęzi. Zdradziła ona, że nie jestem tu sam. Odwróciłem się szybko, ale moje przyzwyczajone już do ciemności oczy nikogo nie wypatrzyły. Wyjąłem zza pasa nóż z którym nigdy się nie rozstawałem i skierowałem się w stronę miejsca, gdzie wcześniej usłyszałem łamaną gałąź.  Byłem jak wygłodniała pantera. Każdy mój zmysł był wyczulony na najmniejszy ruch, czy najcichszy dźwięk. Przechodząc obok dość sporego drzewa usłyszałem, jak na moje wyostrzone zmysły, głośny i nierównomierny oddech. Spokojnie mogłem stwierdzić, że jest to kobieta. Skąd? Nawet biorąc pod uwagę fakt, że kobiety są fizycznie drobniejsze niż mężczyźni, ich płuca są wciąż proporcjonalnie mniejsze. Kobiety mają węższe drogi oddechowe, co oznacza, że trudniej wtłoczyć i wypuścić powietrze z ich płuc. W spoczynku potrzebujemy 8-10 litrów powietrza na minutę, ale podczas meczących ćwiczeń zapotrzebowanie u kobiety może wzrosnąć nawet do 120 litrów na minutę. Tak samo jest w przypadku wielkiego stresu, jaki zapewnienie obecna tu kobieta przeżywała. To niewiele w porównaniu ze sportowcem z męskiej czołówki, który wdycha nawet 240 litrów na minutę! Ponieważ podczas męczących ćwiczeń kobiety nie potrafią ‘ciężko oddychać’ tak dobrze jak mężczyźni, według badań u wielu kobiet występuje spadek ilości tlenu we krwi i w związku z tym wzrost duszności. Tak, jak wspomniałem kobiety nie potrafią 'ciężko oddychać'. W oka mgnieniu stanąłem przed nią mierząc ją swoim lodowatym spojrzeniem. Na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Typowy dla psychopaty...
-Wiesz, że niebezpiecznie tak spacerować lasem o tej porze?
-Tak, wiem że to niebezpieczne spacery, ale taki mam instynkt.
Westchnąłem po jej odpowiedzi. Mówiła tak, jak każda... Każda, którą mordowałem biegała po lesie. Czy te wszystkie dziewczyny błagały się o śmierć? Bo mi właśnie tak się wydawało. Zmierzyłem ją dokładnie. Idealnie ułożone włosy, ładna buźka... Jednak widząc jej suknię, ponownie uniosłem brew ku górze. Widziałem po jej ruchach, że ma zamiar uciec. Byłem już tak doskonałym mordercą, że bez problemu potrafiłem rozpoznać gesty, które zdradzały że moja ofiara ma zamiar mi zwiać. I stało się dokładnie tak, jak przewidziałem. Dziewczyna odwróciła się i zaczęła uciekać. Zaśmiałem się głośno. Postanowiłem dać jej nacieszyć się i nie pobiegłem za nią, dopóki nie zniknęła mi z oczu. Dopiero wtedy pobiegłem w kierunku, w którym ostatni raz ją widziałem.
-Hej! HeeeJ! Królewno... Nie uciekaj. Wiesz, że i tak cię znajdę. Nie utrudniaj mi tego!
Krzyknąłem i zaraz po tym po lesie rozległ się mój melodyjny, chory śmiech... Śmiech niczym psychopaty z horroru. W pewnym momencie przestałem biec, ponieważ nie mogłem pozbyć się wrażenia, że dziewczyna gdzieś tu jest... Rozejrzałem się i nie myliłem się. Zdradziła ją jej sukienka, której kawałek wystawał zza drzewa. Zakradłem się cicho, stanąłem za drzewem zza którego wystawał materiał sukienki, po to by po chwili nieco się wychylić.
- A kuku...
Szepnąłem tuż przy uchu dziewczyny i ponownie roześmiałem się, wypełniając las swoim głosem. Wyczuwałem od niej bijący strach... Kochałem to. Można powiedzieć, że strach innych mnie podniecał. Po moim "a kuku" dziewczyna odskoczyła. Kiedy upadła na ziemię potykając się o coś, cicho westchnąłem i pokręciłem na boki głową. Satysfakcjonowało mnie to, że bała się mnie... oraz to, że nie wstydziła się swojego strachu. Większość kobiet ukrywała strach, udawały silne a ona była inna. Spojrzałem w jej duże, ciemne oczy. W moich nie było żadnych emocji... Jedyne co w nich można było zobaczyć, to chłód. Chociaż nie.. Było coś jeszcze - ból... Ból na myśl o mojej młodszej, zamordowanej siostrze, której nie umiałem ochronić. Nie udało mi się to... Z tego powodu będę obwiniać się do końca życia. Widziałem, jak ręce dziewczyny drżą, a ona stara się to ukryć. Jednak nie wychodziło jej to.
-Zabijasz od dawna, prawda?
-Owszem moja droga, zabijam od dawna... Od bardzo dawna... Pierwszy raz zabiłem w wieku trzynastu lat... A później już nawet nie pamiętam... Szesnaście? Tak.. Chyba szesnaście lat miałem, kiedy zacząłem zabijać.
-Dlaczego? Sprawia ci to przyjemność? A może po prostu przywyknąłeś do tego aż tak bardzo, że stało się to twoim normalnym trybem życia?
Słysząc jej pytanie uniosłem delikatnie brew ku górze ani na chwilę nie spuszczając wzroku z jej kruchego ciała.
-I jedna i druga odpowiedź jest dobra... Zabijam bo sprawia mi to przyjemność oraz zabijam bo już tak wiele razy to robiłem, podczas dokonywania zemsty na moich i mojej siostry oprawcach, że stało się to moją codziennością... Moim uzależnieniem. Słyszałaś na pewno o serii brutalnych morderstw, jakich tu ostatnio dokonano, prawda? Ciała kobiet bestialsko obdarte ze skóry... Jak myślisz kto to zrobił?
Widziałem, że po walce z samą sobą spojrzała w końcu ponwnie w moje oczy.
-Zabijesz i mnie... Prawda?
Uśmiechnąłem się szyderczo i przejechałem palcem wzdłuż noża, który ciągle trzymałem w dłoni.
-Czy cię zabiję? Hmm... Może tak... A może nie...